آقای سعید امانپور و خانم نادیا داری‌پور در این کتاب با تاکید برعملکرد ناوگان اتوبوسرانی در ایران به بررسی امر برنامه ریزی حمل و نقل پایدار شهری پرداخته اند.
بخش حمل و نقل ارتباط دهنده‌ی تمامی بخش‌ها و رشته فعالیت‌های اقتصادی به یکدیگر است؛ بنابر اعلام بانک مرکزی جمهوری اسلامی ایران، در سال 1393 سهم حمل و نقل از کل ارزش افزوده 9 درصد بوده و سهم کل بخش خدمات به جز حمل و نقل 49 درصد می‌باشد. در اکثر شهرهای ایران اتوبوسرانی نقش بسزایی در سفرهای درون و برون شهری ایفا می‌کند. با توجه به این‌که سیستم اتوبوسرانی در این شهرها با فقدان یا کمبود انواع سیستم‌های پیشرفته حمل و نقلی، مانند: مترو، تراموا و قطار سبک شهری مواجه است، ناگزیر، قشر وسیعی از مردم به علت ارزان بودن آن، از سیستم حمل و نقل اتوبوسرانی استفاده می‌کنند. این کتاب به منظور شناخت هر چه بیشتر ارتباط میان برنامه‌ریزی شهری و برنامه‌ریزی حمل و نقل شهری، ایجاد محلات پایدار با تأکید بر توسعه حمل و نقل محور، به کارگیری سیستم حمل و نقل هوشمند، وضعیت سیستم اتوبوسرانی سریع شهری، اثرات حمل و نقل عمومی بر محیط زیست شهری، ویژگی‌های ایستگاه‌ها و پارکینگ‌های موجود بخش اتوبوسرانی و در نهایت به بررسی الگوهای معماری در ایستگاه‌های اتوبوس پرداخته است.
